Beton komórkowy – jak powstał ten materiał ścienny?
Współczesne materiały murowe mają szerokie, uniwersalne zastosowanie służą do wznoszenia ścian zewnętrznych, wewnętrznych (nośnych i działowych), ścian fundamentowych i ścian piwnic a także innych ścian specjalnego przeznaczenia. Wśród dostępnych na rynku materiałów ściennych ważne miejsce zajmuje beton komórkowy. Jaka jest historia jego powstania?
Początki betonu komórkowego
Po raz pierwszy próbę wyprodukowania betonu komórkowego podjęto w 1877 roku. Jego pomysłodawcą był wynalazca – Zernikow. Zrealizował on eksperyment polegający na sporządzeniu z mieszaniny wapienno-piaskowej w parze wodnej, w warunkach kontrolowanego, wysokiego poziomu ciśnienia. Były to podwaliny do produkcji sztucznego kamienia budowlanego z użyciem naturalnych surowców. Bazowym pomysłem dla podjętych prób było otrzymanie produktu, którego cechy fizyczne byłyby podobne do naturalnie występującego kamienia.
Udoskonalenie wynalazku Zernikowa
Kolejnym ważnym momentem w historii prac nad betonem komórkowym było udoskonalenie wynalazku Zernikowa przez Michaelisa. Przekształcił on zaprawę wapienno-piaskową o niskiej zawartości wody w twardy wodzian krzemu wapnia o dużej trwałości. Michaelis, podobnie jak Zernikow, zastosował w produkcji parę wodną pod wysokim ciśnieniem. Opatentował on w 1880 roku technologię parowo-ciśnieniową jako metodę wytwarzania sztucznego kamienia.
Kolejnym ważnym wydarzeniem w historii betonu komórkowego był rok 1889 , kiedy to E. Hoffman opatentował sposób na osiąganie zwiększonej objętości materiału budowlanego, przed jego utwardzeniem. Zastosował on reakcję rozcieńczonego kwasu solnego z mączką wapienną, co dało efekt w postaci zaprawy cementowo-gipsowej zawierającej pęcherzyki powietrza.
Patent Aylswortha i Dyera
J.W. Aylsworth oraz F.A. Dyer w 1914 roku opracowali metodę, która stanowiła uzupełnienie odkryć niezbędnych do określenia procedur przyszłej produkcji betonu komórkowego. Wynalazcy dodali proszek aluminiowy do mieszanki wapnia z wodą, co wywołało reakcję chemiczną, w wyniku której uwolniony został lżejszy od powietrza wodór. Uchodził on z masy i spulchniał ją. Dzięki temu masa wypełniona była pęcherzykami powietrza.
Właściwy beton komórkowy Ericssona
Ostatnim krokiem do powstania znanego i wykorzystywanego dziś w budownictwie betonu komórkowego było uzyskanie samego materiału murowego przez Axela Ericssona w 1923 roku. Cztery lata później jako pierwszy Ericsson przedstawił proces produkcji z zastosowaniem proszku metalowego oraz utwardzaniem mieszaniny w parze wodnej pod wysokim ciśnieniem – bazowe założenia tego sposobu produkcji betonu komórkowego funkcjonują do dzisiaj.